Een blog bij houden is zo gemakkelijk nog niet

Hallo allemaal,

Hopelijk zijn jullie allemaal blij dat ik weer een stukje schrijf op mijn blog, het is een tijdje geleden en wat er staat er is van mijn tweede week in Australië. Op dit moment zit ik in het mooi Cairns, te wachten op mijn vlucht naar Perth. Even de tijd om weer wat te schrijven dus.

Het idee van mijn blog was voornamelijk een dagboek bijhouden wat ik uiteindelijk uit kan printen als een boek van mijn gehele trip. Zoals jullie waarschijnlijk wel inmiddels begrijpen is dat niet helemaal gelukt. Dat vind ik erg jammer maar de reden waarom het niet gaat is omdat ik te druk ben met het naar mijn zin hebben. Alle dagen druk en 's avonds heb ik dan geen zin of puf meer om nog een blog te schrijven op mijn iets wat traag en niet geheel correct werkende, irriterende laptop.

Ik heb mijn papieren versie prima bijgehouden met daarin alles wat ik op een dag deed. En wanneer ik dan weer tijd en moed zou vinden om de strubbelingen met mn laptop aan te gaan om de blog bij te houden, kon ik het over typen. Dit had ik ook eerder al eens geprobeerd een heel nieuw blog verslag geschijven op de website zelf. Na een verhaal van 2 uur typen, zei de website, kan niet uploaden en kwam terug met een schone pagina om een nieuw verslag in te schrijven. Hoe frustrerend is dat. Grr momentjes. En als ik ergens hier geen zin in heb zijn het van deze momenten. Ik ben hier voor mn lol en wil me niet ergeren aan een programma, laptop etc. wat niet werkt naar mijn zin.

Nu is me twee weken geleden het ergste overkomen van de hele reis. Ik hield een dagboek bij met alle verhalen gedetailleerd beschreven. En deze ben ik kwijt geraakt. Weg verhalen. Ik weet precies waar het had moeten liggen maar de hostel kon het niet vinden. Enorm balen dus.

Maar goed, jullie liggen een beetje achter qua tijdsschema dus ga ik jullie nu maar even bijpraten over mijn trip. Iets minder gedetailleerd dan de verhalen die jullie van mij gewend zijn. Dat vinden jullie ook vast niet erg. De gene die dat het ergste vind, ben ik zelf denk ik, haha.
Maar ik wil het allemaal goed maken wanneer ik terug kom. Dus ga ik, wanneer er mensen zijn die dat leuk vinden, wat dingen organiseren waarin ik jullie mijn trip laat zien met foto's en verhalen. Alle details zijn dan in bereik en alle vragen kunnen gesteld worden.

Goed dan, het kan wel eens een heel lang verhaal worden..... Heb je de tijd? Ach de website blijft dus later verder lezen is natuurlijk geen probleem.

Eens kijken......waar zijn we gebleven. Ooh ja, de eerste dag op Leconield. De Jill and Jackeroo school. Het oefenen voor het werken op een farm. Deze 5 dagen waren geweldig. We hadden een super leuke groep. En alles wat we deden was fantastisch. Alle dagen waren zo vol gepland, dat ik elke avond rond 21.00 op bed lag en geen puf meer had om iets bij te houden op een blog. Daarnaast was dit al redelijk in de middle of no where. Geen internet en geen telefoon bereik. Ooh de dingen die we dar gedaan hebben. A once in a lifetime experience.
Wow wat hebben we allemaal gedaan...Natural Horsemanship paardrijden, lasso werpen, crack a wip(zweep laten kraken??) Erg moeilijk, het is een handigheidje. Kalfjes worstelen om oortags in te kunnen doen, castreren, brandmerken. Schaap scheren, helemaal geweldig. En dat is zo gemakkelijk nog niet. En dan kijk ik van die series waarin ze dat de hele dag doen om een vrachtwagen te kunnen vullen. hard werken, dat is wat het is. Ik heb eindelijk geleerd hoe je paarden hoeven moet bekappen en onderhouden. Dat gaat vast nog wel van pas komen.
Koeien en schapen drijven naar de volgende weide. We hebben geleerd hoe we onkruid moeten bestrijden. Erg moeilijk haha, niet dus, vreselijk saai maar het uitzicht in de bergen maakt een hoop goed.
Veel spelletjes te paard en we hebben zelfs met de paarden gezwommen! En uiteindelijk het leren poetsen van zadels.
Met echte zelf gemaakte schaapsvet. Beter vet bestaat volgens mij niet voor je leer. Het wordt er echt heerlijk zacht van.

Elke avond zaten we bij het kampvuur voor een heerlijke maaltijd en fijne gesprekken. Deze 5 dagen vlogen voorbij. Alles voelde goed, we werden goed geïnstrueerd. Goede begeleiding. De paarden waren aardig geweldig. Al met al zo blij dat ik deze cursus geboekt heb.

Op Leconfield kon je ook aangeven of je graag aan het werk wilde in het farm leven en werken met paarden. Dat hebben velen van ons gedaan.
Ik ook. Op de een na laatste dag kwam de vader van Tim Skerrett naar de cursus. Hij was op zoek naar nieuw personeel. Brian Skerrett runt namelijk de 11-daagse cursus. Hoe cool zou het zijn om te werken op de 11-daagse cursus. En zo geschiede. Samen met mij kregen nog 3 anderen daar ook een baan aangeboden. Het enige nadeel was dat het eerst onbetaald werk zou zijn. En dat er na een tijdje gekeken wordt naar wat je zou verdienen. Iedereen helemaal blij dat ze een baan hadden bij de 11-daagse cursus was ik toch een beetje terughoudend.
Want wat moet iemand met 4 nieuwe medewerkers. Ik had het idee dat we getest gingen worden en dat er dan gekeken zou worden wie zou blijven.

Op naar mijn eerst baan in Australië. Bij aankomst was het allemaal al raar. Het voelde vreemd, ik voelde me niet welkom. Er was niemand om ons op te vangen. Er was een Nederlands meisje wat met ons sprak maar had vandaag de dag vrij en ging morgen pas alles uitleggen wat er moest gebeuren. Vreemd. Bij het avondeten, wat verschrikkelijk was, zat iedereen voor zich uit te staren. De andere mensen die er al werkten voelden geen behoefte om met ons te praten. Ik vond het allemaal maar heel bijzonder. Onze slaapplaatsen waren oud, vies en koud. Ik heb daar verschrikkelijk geslapen en op de een of andere manier mn rib bezeert tijdens het slapen. Ik gok door de te dunne matrassen. De volgende dag kon ik niks doen vanwege de pijn. En eerlijk, ik vond het niet erg. Er moest een nieuw hek geplaatst worden. De "nieuwe Tim" ging de boel uitzetten en wij moesten de palen in de grond zetten. Maar er werd ons als vertelt dat als Brian zou komen, de boel waarschijnlijk weer geheel anders zou moeten. Brian kwam en vond het inderdaad allemaal niet kloppen waardoor er discussies ontstonden tussen Brian en de nieuwe "Tim". (ben zn naam kwijt) En dus hebben de palen 3keer verplaatst van plek voor de daadwerkelijk de grond in konden. Dit blijkt dé manier van werken hier te zijn, wordt ons vertelt. Ooh nee! daar heb ik echt geen trek in. En dan afvragen waarom deze cursus niet loopt. Nou loopt niet. Geen plek voor mij.

Binnen 24 uur had ik het wel gezien. Ik wil en kan hier niet blijven. Ik zie dit niet zitten. En dus ben ik vertrokken. Terug naar Tamworth. Opzoek naar een nieuwe baan.

Eenmaal in Tamworth kreeg ik een voicemail. Die blijkbaar gisteren was in gesproken. Maar ja, op Leconfield geen bereik. Het was een voicemail voor een baantje bij polo paarden. Blijkbaar had ik vlak voor leconfield op de app gumtree op een advertensie gereageert en hadden ze interesse in mij. haha hoe grappig. Het ging om polo paarden verzorgen en klaarmaken voor de polo weekenden. Er waren nog een par weekenden te gaan en het meisje wat het werk deed, stopte er mee.
De zelfde avond zat ik in de bus richting Quirindi. De Polo farm lag daar een paar kilometer van vandaan. En zo begon ik mijn werk daar. Hoe tof was dat. Gewoon stoppen bij je baan en dezelfde dag weer een nieuwe baan hebben.

Wordt vervolgt....