Afscheidnemen
Door: Monique Bruins
Blijf op de hoogte en volg Monique
13 September 2014 | Nederland, Schiphol
Op m'n werk het plan van Australië besproken met mijn leidinggevende. Samen hebben we gekeken naar de mogelijkheden van onbetaald verlof.
Na een paar afspraken met P&O was dat eigenlijk heel snel geregeld.
Na veel wikken en wegen besloten om verlof op te nemen van één september tot achttien januari. Van de zomer in Nederland naar het voorjaar in Australië. Heerlijk! En dan eindelijk is het zo ver. Ik kan bijna met verlof en op reis. Wat betekend dat er veel mensen zijn die graag afscheid van me willen nemen. Ik heb dat als heel warm en liefdevol ervaren. De meest genoemde "opmerking", hoe goed bedoeld ook: "Ooh Spannend!". Maar nee ik zie mijn reis niet als spannend. Afscheid nemen van m'n vrienden en familie, dat vind ik spannend en..... moeilijk. Daar zie ik tegen op. "Spannend" voelt als een verkeerd woord. Ik heb er zin in. Alleen weet ik niet wat me te wachten staat. Maar ik heb het gevoel dat dat wel goed komt. Weinig heb ik van te voren geregeld. Behalve de tweede week in Tamworth op een Jackeroo/Jilleroo training en twee weken in Bribane op een basisschool stagelopen.
Afscheid nemen van de vele mensen was leuk, lief en hartverwarmend.
Maar na paar weken dat gedaan te hebben was ik er ook wel klaar mee.
Tijd om te gaan.
Afscheid nemen van mijn familie en m'n vrienden. Dat was iets waar ik verschrikkelijk tegenop zag. En het was ook moeilijk. Hoe fijn ik het ook vind om weg te kunnen, was dit toch erg emotioneel voor me. In de laatste maand voor mijn vertrek merkte in aan mijzelf dat dit steeds hoger kwam te zitten. Hoewel ik mijn emoties het liefst weg gestopt had, had ik door dat ik dit nu beter niet moest doen. Laat het los, laat het gaan. Wanneer ik deze emoties vast zou houden zou dit er op een verschrikkelijke manier weer uitkomen. Dus af en toe best wel wat traantjes laten vallen en dat voelde tegelijkertijd ook weer goed. Met de tranen kwam er ook ontspanning. Zo van, het is goed zo. Deze emotie mag en daardoor kon ik ook weer verder.
Op de 60e verjaardag(vrijdag 12 september) van mijn moeder afscheid genomen van mijn grote broer. En van mijn moeder. Ze brengt me niet weg naar Schiphol. Daar worden de emoties te groot/te veel en dat begrijp ik en misschien is het maar beter ook. Zowel voor haar als voor mij. Met een paar flinke tranen en een stevige knuffel was het de meest warme en liefdevolle afscheid die ik me met haar kon wensen.
Op naar mijn huisje. Mijn "laatste nacht" wil ik in mijn eigen bed slapen.
En bah, wat heb ik slecht geslapen. Hoe gemakkelijk de laatste weken gingen heeft deze nacht alles ingehaald. Blijkbaar vind ik het nu toch wel heel spannend worden.
De dag van vertrek is aangebroken.(13 september 2014)
Mijn dag rustig begonnen. De laatste dingetjes ingepakt en op naar Hoogezand. Martin gaat vier maanden op mijn auto passen. Afscheid nemen van mijn beste vriend was ook even slikken. Ik ben toch blijkbaar niet zo goed in afscheid nemen als dat ik dacht. Het doet me allemaal toch wel veel.
Op naar Groningen waar Jeroen, Elianne en mijn vader op me wachten. Zij brengen mij naar Schiphol. Eenmaal de deur binnen komt het vertrek weer een stapje dichterbij en moet ik weer een traantje wegpinken. Verdorie die stomme emoties. Blij dat ik voor mezelf besloten had dat dit mocht en ik alles los mag laten, geven de tranen weer ontlading van de spanning. Door de tranen krijg ik drie stevige knuffels van Jeroen, Elianne en pap en wens ik me weer gelukkig met deze lieve mensen in mijn leven.
De backpack van achttien kilo gaat in de kofferbak van de Suzuki Swift. "Trots" dat ik "maar" achttien kilo mee heb, kijk ik naar de inhoud van de kofferbak........bijna vol.....door alleen mijn backpack.
mmm is dat een goed teken?
De reis naar Schiphol verloopt rustig, gezellig en prima tot ik het bord Schiphol zie staan. Slik..... nu komt het echt heel dichtbij. Nog een paar uur en ik sta er helemaal alleen voor. Dat is raar. Deze gedachten benauwd me nu maar heeft het nooit gedaan. De verklaring die ik mezelf geef is: Wanneer ben jij alleen op vakantie geweest? nooit. Hoe lang ben jij echt alleen geweest? nooit. Altijd had ik liefdevolle mensen om me heen of kon ik de telefoon pakken. Met het besef dat mijn Skype het niet goed doet en telefoneren met het tijdsverschil en tijdelijk nog mijn eigen telefoon ook best lastig wordt, voel ik me echt alleen.
Op Schiphol gaat het allemaal best snel. En dat is ook maar beter ook. Ik ontmoet twee vrouwen die ook met Emirates vliegen maar vanuit Dubai doorvliegen naar Zuid-Afrika. Hele gezellige leuke dames. Ik besef me weer dat ik gemakkelijk contact maak, graag babbel en dat helpt me in Australië vast. Ingecheckt neem ik weer emotioneel....... afscheid. Nu alleen voor de allerlaatste keer.
Na een paar afspraken met P&O was dat eigenlijk heel snel geregeld.
Na veel wikken en wegen besloten om verlof op te nemen van één september tot achttien januari. Van de zomer in Nederland naar het voorjaar in Australië. Heerlijk! En dan eindelijk is het zo ver. Ik kan bijna met verlof en op reis. Wat betekend dat er veel mensen zijn die graag afscheid van me willen nemen. Ik heb dat als heel warm en liefdevol ervaren. De meest genoemde "opmerking", hoe goed bedoeld ook: "Ooh Spannend!". Maar nee ik zie mijn reis niet als spannend. Afscheid nemen van m'n vrienden en familie, dat vind ik spannend en..... moeilijk. Daar zie ik tegen op. "Spannend" voelt als een verkeerd woord. Ik heb er zin in. Alleen weet ik niet wat me te wachten staat. Maar ik heb het gevoel dat dat wel goed komt. Weinig heb ik van te voren geregeld. Behalve de tweede week in Tamworth op een Jackeroo/Jilleroo training en twee weken in Bribane op een basisschool stagelopen.
Afscheid nemen van de vele mensen was leuk, lief en hartverwarmend.
Maar na paar weken dat gedaan te hebben was ik er ook wel klaar mee.
Tijd om te gaan.
Afscheid nemen van mijn familie en m'n vrienden. Dat was iets waar ik verschrikkelijk tegenop zag. En het was ook moeilijk. Hoe fijn ik het ook vind om weg te kunnen, was dit toch erg emotioneel voor me. In de laatste maand voor mijn vertrek merkte in aan mijzelf dat dit steeds hoger kwam te zitten. Hoewel ik mijn emoties het liefst weg gestopt had, had ik door dat ik dit nu beter niet moest doen. Laat het los, laat het gaan. Wanneer ik deze emoties vast zou houden zou dit er op een verschrikkelijke manier weer uitkomen. Dus af en toe best wel wat traantjes laten vallen en dat voelde tegelijkertijd ook weer goed. Met de tranen kwam er ook ontspanning. Zo van, het is goed zo. Deze emotie mag en daardoor kon ik ook weer verder.
Op de 60e verjaardag(vrijdag 12 september) van mijn moeder afscheid genomen van mijn grote broer. En van mijn moeder. Ze brengt me niet weg naar Schiphol. Daar worden de emoties te groot/te veel en dat begrijp ik en misschien is het maar beter ook. Zowel voor haar als voor mij. Met een paar flinke tranen en een stevige knuffel was het de meest warme en liefdevolle afscheid die ik me met haar kon wensen.
Op naar mijn huisje. Mijn "laatste nacht" wil ik in mijn eigen bed slapen.
En bah, wat heb ik slecht geslapen. Hoe gemakkelijk de laatste weken gingen heeft deze nacht alles ingehaald. Blijkbaar vind ik het nu toch wel heel spannend worden.
De dag van vertrek is aangebroken.(13 september 2014)
Mijn dag rustig begonnen. De laatste dingetjes ingepakt en op naar Hoogezand. Martin gaat vier maanden op mijn auto passen. Afscheid nemen van mijn beste vriend was ook even slikken. Ik ben toch blijkbaar niet zo goed in afscheid nemen als dat ik dacht. Het doet me allemaal toch wel veel.
Op naar Groningen waar Jeroen, Elianne en mijn vader op me wachten. Zij brengen mij naar Schiphol. Eenmaal de deur binnen komt het vertrek weer een stapje dichterbij en moet ik weer een traantje wegpinken. Verdorie die stomme emoties. Blij dat ik voor mezelf besloten had dat dit mocht en ik alles los mag laten, geven de tranen weer ontlading van de spanning. Door de tranen krijg ik drie stevige knuffels van Jeroen, Elianne en pap en wens ik me weer gelukkig met deze lieve mensen in mijn leven.
De backpack van achttien kilo gaat in de kofferbak van de Suzuki Swift. "Trots" dat ik "maar" achttien kilo mee heb, kijk ik naar de inhoud van de kofferbak........bijna vol.....door alleen mijn backpack.
mmm is dat een goed teken?
De reis naar Schiphol verloopt rustig, gezellig en prima tot ik het bord Schiphol zie staan. Slik..... nu komt het echt heel dichtbij. Nog een paar uur en ik sta er helemaal alleen voor. Dat is raar. Deze gedachten benauwd me nu maar heeft het nooit gedaan. De verklaring die ik mezelf geef is: Wanneer ben jij alleen op vakantie geweest? nooit. Hoe lang ben jij echt alleen geweest? nooit. Altijd had ik liefdevolle mensen om me heen of kon ik de telefoon pakken. Met het besef dat mijn Skype het niet goed doet en telefoneren met het tijdsverschil en tijdelijk nog mijn eigen telefoon ook best lastig wordt, voel ik me echt alleen.
Op Schiphol gaat het allemaal best snel. En dat is ook maar beter ook. Ik ontmoet twee vrouwen die ook met Emirates vliegen maar vanuit Dubai doorvliegen naar Zuid-Afrika. Hele gezellige leuke dames. Ik besef me weer dat ik gemakkelijk contact maak, graag babbel en dat helpt me in Australië vast. Ingecheckt neem ik weer emotioneel....... afscheid. Nu alleen voor de allerlaatste keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
