Dag 3

(heb je het einde van dag 2 in je hoofd?)
...
En het is fantastisch! Eerlijk. Ongelofelijk lekker en simpel, zo’n meat pie. Nu maar eens achter een simkaart aan voor mn telefoon en een Australisch telefoonnummer. Na vele wandelingen door het centrum ben ik er nog steeds niet achter waar ik dit nu kan halen. Dus begin ik maar weer aan deze zoektocht. Na een paar straten bedenk ik mij dat ik het straat je links van mij nog niet door geweest ben. En zie daar ook gelijk aan het begin een telefoonzaakje. Met twee weer Chinese mensen op de zaak. Geen wonder. Ik zit vlak bij China Town. Maar goed, zij helpen mij aan een nummer en klaar. Gelukkig en eindelijk blij dat ik Australisch nummer heb. Het duurt nog even een paar uur voordat mn nummer in gebruik genomen kan worden, dus laat ik mijn eigen simkaart nog maar even zitten.

Nu op zoek naar een bank. Blijkbaar kan ik me overal aanmelden. Dus stap ik een bank binnen. Vriendelijk word ik geholpen. Mag even wachten en krijg even later een mevrouw toegewezen en doen op haar kantoor de zaken. Ik moet mijn gegevens door geven. Verblijf adres… Nee die heb ik niet. Morgen moet ik uit mijn hostel en weet niet waar ik terecht kom. De week erop zit op Leconfield. In de middle of no where. En wat daarna gebeurd geen idee. Dus nee heb ik niet. Ze zet daarom de bankpas maar even op hold. Want een pas aanvragen duurt zeven dagen, blijkbaar. Prima, zolang ik maar een nummer heb. Mijn telefoonnummer. Euhm ja, net aangevraagd maar pas bij het aanzetten kan ik mijn eigen nummer zien. Dus lastig. Ik geef mijn Nederlandse nummer door. Ze wordt er niet echt blij van. Ben ik de enige backpacker bij deze bank ofzo? Nou goed, alles geregeld, ik moet alleen komen afstemmen waar en wanneer ik mijn bankpas kan ophalen en waar en moet, wanneer ik deze weet, mijn Australisch telefoonnummer doorgeven. Dat komt wel goed, ga ik vanuit. Dus loop vol trots de bank weer uit. Ook dat geregeld.

Nu eerst maar eens een baan zoeken waar ik geld kan verdienen zodat ik de rekening daadwerkelijk ook kan en ga gebruiken. Ik ga maar weer terug naar mijn hostel. Ik wil vandaag toch wel eens een keer naar het strand. Tijd om uit te zoeken hoe ik daar kom. Terug op mijn kamer zie ik Puck weer. Zij gaat vandaag, net als gisteren, naar Manly. Puck wil surfinstructrice worden en gaat daarom ook regelmatig naar het strand om lekker te surfen. Manly, dat is niet het eerste strand waar ik heen wilde maar het schijnt er echt fantastisch te zijn. Dus vraag ik of ik met haar mee mag, zij weet de route en haar weg met de ferry’s.
Op deze manier kom ik op het water om het Opera House heen. Jawel, daar worden we weer blij van. Samen gaan we op de ferry en daarna gaan we ieder onze eigen weg. Dat vind ik prima. Ik merk dat Puck toch een heel andere meisje is dan ik eerst dacht. Ze is aardig maar verder vind ik het prima om het er gewoon bij te laten. Ik ga er vanuit dat ik hier genoeg andere mensen tegen kom om mee te praten of rond te hangen. Manly is een wijk van Sydney. Sydney is echt ongelofelijk groot.

Eenmaal daar aangekomen, bedenk ik mij dat ik, jawel, het belangrijkste voor het strand, een handdoek ben vergeten. Hoe is het mogelijk. Verdorie, ik ben nu hier en zal op het strand liggen ook. Dan maar een handdoek kopen. En als je de dat doet moet je het ook goed doen. Een strandlaken(gelukkig niet al te groot) met het Opera House erop. Haha, voel me op en top toerist. Het strand is vanaf de ferry’s rechtdoor, door de winkelstraat. Echt super dichtbij. En niemand heeft gelogen. Het strand van Manly is fantastisch. Heel erg mooi. Ik merk dat deze woorden vaak voorkomen. Kan er niks aan doen. Ik ben een en al vreugde en blijdschap. Ik vind het zo mooi hier. Nog geen week in Sydney, Australië maar deze stad heeft me gewonnen.

Op het strand merk ik dat het nog best wel frisjes is hier. Ongeveer 20 graden met een behoorlijk frisse wind. Jaloers dat ik ben op het feit dat het in Nederland op dit moment warmer is, stoor ik me er aan dat ik door de kou het water niet in wil. Ik ga maar zonnen. Die witte benen kunnen wel een kleurtje gebruiken. Op het strand zijn verschillende activiteiten aan de gang. Zo is er een beginners groepjes dat gaat leren surfen bezig op het zand om hun oefeningen voor in het water te oefenen. En er zijn verschillende groepen druk aan het volleyballen. Ook leuk om naar te kijken. En zijn professionals aan de slag maar ook de gewone mens. Ik zie dat er een groepje van 3 personen aan het stoeien is met het spel. Ze zijn er niet zo handig in. En 3 is natuurlijk ook niet handig met volleybal. Ik wil wel mee doen. Lekker, even wat doen. Ik bied me aan als 4e speler. Wat zijn ze blij met mijn aanbod. Het zijn Duitse studenten die hier voor een jaar studeren maar hier nog niet zo lang zijn. Samen hebben we erg veel lol. Maar het gaat behoorlijk zwaar in het zand. Na een half uurtje komt er een grote groep aanlopen. Blijkbaar allemaal vrienden van de 3 waar ik mee aan het volleyballen ben. Gelukkig zijn er een paar die mee willen spelen. Zo wordt het spel veel leuker. Met 3 tegen 3 en even later 4 tegen 4, spelen we een uurtje heerlijk volleybal in de zon. Na een tijdje komt er een jongen van het andere net naar ons toe en vraagt of we het leuk vinden om samen te spelen, zodat we volledige teams kunnen vormen. Wat een goed idee. We zijn allemaal voor. De nieuwe spelers zijn 2 Belgen, 1 Nederlandse en 1 Australische jongen. Samen met 1 Duitse jongen blijven we op het veld staan en vormen nu samen een team. Het gaat spel gaat goed, alsof we al jaren samen spelen. Zo staan we nog maar eens 2 uur met de hele groep te volleyballen. Ik heb een fantastische middag.

De 2 Belgische jongens zijn hier met de auto en moeten terug naar Sydney centrum. Wat toevallig, ik ook. Kan ik mee rijden? Ja natuurlijk kan dat. Niet verwacht dat ik dit positieve antwoord direct zou krijgen, maar ik bijna een sprongetje. Jawel, ik ga het verkeer mee maken in Australië. En voor het eerst van m’n leven aan de linker kant van de weg rijden. Via de weg krijg ik nog weer andere gezichten van Sydney te zien. Mijn doel bereikt, zoveel mogelijk en verschillende manier bezichtigen. We zitten samen met nog 2 jongens die niet mee volleybalden in de auto en we hebben het erg gezellig. De andere jongens komen uit e de stad en zijn aardig, beleefd en nieuwsgierig. Vanuit Manly met de auto terug naar Sydney centrum is een uur rijden. De Ferry ongeveer 20 minuten maar hé, dit maakt het juist zo leuk. De grote stad is niet vlak, alles loopt in heuvels die soms wel erg stijl kunnen zijn, meer richting blijft it het zelfde. Je kan echt straten omhoog of naar beneden kijken. Ik vind het bijzonder.
De jongens weten goed de weg en weten me bijna voor mijn hostel weer af te zetten. Wat een fantastische middag. Ik heb me kostelijk vermaakt.

Nu maar eens puzzelen met mn telefoon. Ik wil toch wel heel graag weten wat mn nummer is en hoe ik dit in gang moet zetten allemaal. Ik haal mijn sim-kaart eruit en doe de andere erin. Daar begint de ellende. Mijn telefoon heeft een app. Een app die mijn telefoon tegen diefstal moet beschermen. De telefoon is sim-lock vrij maar de app denkt daar heel ander over en blokkeert de boel. Ooh mijn GOD, wat heb ik nu weer. Had ik dit uit moeten zoeken in Nederland? Verdorie. Hij geeft aan dat ik de protectie code moet geven die ik gekregen heb bij het aanmelden via de mail. Haha grapje zeker? Hoe moet ik dat nu weten en ik kan nu niet bij mijn mail want mn telefoon doet het niet. En de Wifi code is geblokkeerd op mn telefoon en kan hem dus ook niet gebruiken voor mijn laptop, om de mail met de code op te sturen…… Potjandriedubbeltje. Wat nu, eerst maar eens wat eten want het wordt al laat. Neem mn telefoon wel mee. Kan ik daar prutsen. Ik zoek maar en restaurant naast de deur, want dan kan ik gelijk terug na het eten om weer verder te kunnen puzzelen. Ik zie een Italiaans restaurant 2 deuren verder dan het hostel. Dan daar maar heen. Het is er alleen overvol. Ik mag wachten op een plekje. Puck kwam langs en wil ook wel een hapje mee eten. Gezellig, niet alleen. Eenmaal aan tafel bestel ik een pizza, die wanneer die geserveerd wordt echt te fantastisch blijkt te zijn. Ah daarom is het hier zo druk. Goed eten hier. Na dat ik mn pizza heb opgegeten kan ik mijn frustraties weer kwijt om mijn telefoon want ik kan er werkelijk niks meer mee. Zelfs mijn eigen simkaart doet het niet meer. Pff. Terug in de hostel mag ik de tablet gebruiken van een andere roommate. Via haar tablet kom ik er achter dat ik helemaal niks kan doen aan mijn app die mijn telefoon blokkeert. Ik moet een mail sturen en een nieuwe code aanvragen. Maar het kan 3 dagen duren voordat ik deze code via de mail kan krijgen. Fantastisch, tot die tijd kan ik dus niks met m’n telefoon…. Hmm, daar wordt ik niet echt blij van. Ik vraag nog 1 keer aan m'n roommate of ik haar tablet mag gebruiken. Ga weer naar mijn mail ververs de ongewenste mail. En jawel gelukkig zit daar een mail in met een code om alles weer te kunnen activeren. Pff wat een enorme opluchting.
Tijd om naar bed te gaan, morgen maar weer zien wat de dag brengt. Want dan moet ik mijn hostel uit. Ik wil naar Bondi Beach. Dus ga ik naar Bondi!