Dag 7
Door: Monique Bruins
Blijf op de hoogte en volg Monique
21 September 2014 | Australië, Tamworth
Wow de eerste week is alweer bijna voorbij. Het gaat zo snel, heb me nog geen moment verveelt.
Ik sta om 7.00 uur op en moet om iets over 8 bij de bus zijn. Dus bus stopt en ik kan mijn stempelkaartje van de vorige strip niet beruiken, andere bus, dus koop een kaartje. Kost niks, dus geen probleem. De trip naar Junctions is snel. Nu opzoek naar een treinkaartje. Een balie mevrouw helpt me door de weg te wijzen. Welke trein moet ik pakken als ik naar central station wil. Maakt niet uit zegt de vrouw, ze gaan allemaal naar het CS. OOh, denk ik, wat gek. En aankomende treinen dan? Maar goed, prima, ik stap met m’n kaartje de poortjes weer door en zoek een trein. Er staat 1 klaar. Dus daar gaan we dan maar in zitten en zal zo wel vertrekken. Dat helaas niet waar. Er kwam nog een andere trein naar het station en die ging ook gelijk weer weg. Tss, dat vind ik raar. Ik kijk weer op mijn horloge. Hoe laat vertrekt deze dan, vraag ik aan mede passagiers, over 5 minuten. En hoe lang doet hij er over om bij CS uit te komen? Een meneer helpt me. Dit duurt ongeveer 10 minuten. Oh das snel. Dan komt het goed. Moet de trein naar Tamworth hebben en die vertrekt om 9.20 uur.
De man is nieuwsgierig naar mijn tas en vraagt waar de reis naar toe gaat. Dus leg ik hem uit wat ik ga doen. Hij vind het allemaal erg leuk. Lieve man die op bezoek gaat bij zijn dochter in Sydney. Hij is zelfs zo vriendelijk om te vertellen wanneer ik uit moet stappen want er zijn geen computers aan boord en op het station is het ook niet overal even duidelijk. Gelukkig was dat voor CS wel heel duidelijk.
Eenmaal daar moet ik op zoek naar mijn trein. IK weer alleen waar ik moet zijn en welk stoelnummer ik heb. Geen idee verder. Maar op de kaarten kan ik mijn trein niet vinden. Blij met al die medewerkers die hier op het station werken vraag ik de weg. Mijn trein gaat nog veel langer door en dat geeft mijn printje niet aan. Dus geen wonder dat ik hem niet kan vinden. Ik moet de poortje weer uit. De eerste 5 treinen staan buiten de poortjes voor langere afstanden denk ik. Nog even snel naar het toilet en dan op naar mijn trein. De conducteur vraagt naar mijn kaartje en wijst me de weg. Wagon C, de 3e van achteren. Ik stap in en zoek mijn stoelnummer. Wow ik heb hier gewoon meer been ruimte dan in een bus of vliegtuig. Zo houd ik 6 uur reizen wel vol. De reis is erg prettig. Mooie uitzichten en het binnenland komt al meer in zicht. Je kan zelfs gewoon eten aan boord. En je bestelling wordt gewoon opgenomen door het cabine personeel. Je krijgt een kaartje en daarmee kan je je maaltijd afhalen. Prima eten hier aan boord. Bij de volgende haltes wordt er omgeroepen waar we heen gaan en waar we onze bagage kunnen laten. Het klinkt net alsof ik in een vliegtuig zit. De tijd vliegt voorbij en voor ik het besef ben ik ook al in Tamworth.
Ik stap uit bij een mooi klein stationnetje. Het ziet er idyllisch uit. Om mij heen zijn wat meiden die de zoekend kijken. Dus vraag ik waar ze heen gaan. Want ik ben ook opzoek naar mijn hostel maar heb werkelijk geen idee waar ik heen moet. Ik vraag in het Engels wat ze zoeken. Er komt alleen een Nederlands Engels accent uit. Huh, ben je Nederlands? Ja, jij dus ook. Dit voelt vreemd haha. Ook zij zijn opzoek naar hun hostel. Dezelfde als die van mij. Ga je ook naar Leconfield? En jawel, ook zij gaan naar Leconfield en om ons heen komen meerdere mensen te staan. We gaan blijkbaar allemaal naar Leconfield. Zoekend naar informatie van het hostel komen we er door een local achter dat we er recht tegenover staan. Nog een dom momentje haha, inchecken maar.
Het hostel valt van de buitenkant niet echt op. Maar binnen is het prima. Eenmaal ingecheckt krijg ik een kamer boven voor 4 meiden. Eenmaal daar is er een Duits meisje. Maar verder komt er niemand. Blijkbaar zijn we maar met ons tweeën. Lekker rustig.
We gaan Tamworth in voor boodschappen. De Coles is gewoon open. Maar de stad lijkt voor de rest redelijk verlaten. Ik dacht dat Tamworth een verlaten plaatsje was maar dat valt aan de winkels te zien wel mee. We kopen ons avond eten en eten met ons allen aan tafel in de hostel. Zo leren we elkaar al een beetje kennen. Iedereen is moe van de reis en we gaan maar op bed. Morgen om 9.00 uur moeten we klaar staan. En we willen allemaal fris en fruitig de dag tegemoet gaan. Het bed in dit hostel is perfect. Eerlijk, het ligt zelfs beter dan die van mij thuis………
Ik sta om 7.00 uur op en moet om iets over 8 bij de bus zijn. Dus bus stopt en ik kan mijn stempelkaartje van de vorige strip niet beruiken, andere bus, dus koop een kaartje. Kost niks, dus geen probleem. De trip naar Junctions is snel. Nu opzoek naar een treinkaartje. Een balie mevrouw helpt me door de weg te wijzen. Welke trein moet ik pakken als ik naar central station wil. Maakt niet uit zegt de vrouw, ze gaan allemaal naar het CS. OOh, denk ik, wat gek. En aankomende treinen dan? Maar goed, prima, ik stap met m’n kaartje de poortjes weer door en zoek een trein. Er staat 1 klaar. Dus daar gaan we dan maar in zitten en zal zo wel vertrekken. Dat helaas niet waar. Er kwam nog een andere trein naar het station en die ging ook gelijk weer weg. Tss, dat vind ik raar. Ik kijk weer op mijn horloge. Hoe laat vertrekt deze dan, vraag ik aan mede passagiers, over 5 minuten. En hoe lang doet hij er over om bij CS uit te komen? Een meneer helpt me. Dit duurt ongeveer 10 minuten. Oh das snel. Dan komt het goed. Moet de trein naar Tamworth hebben en die vertrekt om 9.20 uur.
De man is nieuwsgierig naar mijn tas en vraagt waar de reis naar toe gaat. Dus leg ik hem uit wat ik ga doen. Hij vind het allemaal erg leuk. Lieve man die op bezoek gaat bij zijn dochter in Sydney. Hij is zelfs zo vriendelijk om te vertellen wanneer ik uit moet stappen want er zijn geen computers aan boord en op het station is het ook niet overal even duidelijk. Gelukkig was dat voor CS wel heel duidelijk.
Eenmaal daar moet ik op zoek naar mijn trein. IK weer alleen waar ik moet zijn en welk stoelnummer ik heb. Geen idee verder. Maar op de kaarten kan ik mijn trein niet vinden. Blij met al die medewerkers die hier op het station werken vraag ik de weg. Mijn trein gaat nog veel langer door en dat geeft mijn printje niet aan. Dus geen wonder dat ik hem niet kan vinden. Ik moet de poortje weer uit. De eerste 5 treinen staan buiten de poortjes voor langere afstanden denk ik. Nog even snel naar het toilet en dan op naar mijn trein. De conducteur vraagt naar mijn kaartje en wijst me de weg. Wagon C, de 3e van achteren. Ik stap in en zoek mijn stoelnummer. Wow ik heb hier gewoon meer been ruimte dan in een bus of vliegtuig. Zo houd ik 6 uur reizen wel vol. De reis is erg prettig. Mooie uitzichten en het binnenland komt al meer in zicht. Je kan zelfs gewoon eten aan boord. En je bestelling wordt gewoon opgenomen door het cabine personeel. Je krijgt een kaartje en daarmee kan je je maaltijd afhalen. Prima eten hier aan boord. Bij de volgende haltes wordt er omgeroepen waar we heen gaan en waar we onze bagage kunnen laten. Het klinkt net alsof ik in een vliegtuig zit. De tijd vliegt voorbij en voor ik het besef ben ik ook al in Tamworth.
Ik stap uit bij een mooi klein stationnetje. Het ziet er idyllisch uit. Om mij heen zijn wat meiden die de zoekend kijken. Dus vraag ik waar ze heen gaan. Want ik ben ook opzoek naar mijn hostel maar heb werkelijk geen idee waar ik heen moet. Ik vraag in het Engels wat ze zoeken. Er komt alleen een Nederlands Engels accent uit. Huh, ben je Nederlands? Ja, jij dus ook. Dit voelt vreemd haha. Ook zij zijn opzoek naar hun hostel. Dezelfde als die van mij. Ga je ook naar Leconfield? En jawel, ook zij gaan naar Leconfield en om ons heen komen meerdere mensen te staan. We gaan blijkbaar allemaal naar Leconfield. Zoekend naar informatie van het hostel komen we er door een local achter dat we er recht tegenover staan. Nog een dom momentje haha, inchecken maar.
Het hostel valt van de buitenkant niet echt op. Maar binnen is het prima. Eenmaal ingecheckt krijg ik een kamer boven voor 4 meiden. Eenmaal daar is er een Duits meisje. Maar verder komt er niemand. Blijkbaar zijn we maar met ons tweeën. Lekker rustig.
We gaan Tamworth in voor boodschappen. De Coles is gewoon open. Maar de stad lijkt voor de rest redelijk verlaten. Ik dacht dat Tamworth een verlaten plaatsje was maar dat valt aan de winkels te zien wel mee. We kopen ons avond eten en eten met ons allen aan tafel in de hostel. Zo leren we elkaar al een beetje kennen. Iedereen is moe van de reis en we gaan maar op bed. Morgen om 9.00 uur moeten we klaar staan. En we willen allemaal fris en fruitig de dag tegemoet gaan. Het bed in dit hostel is perfect. Eerlijk, het ligt zelfs beter dan die van mij thuis………
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
