De vlucht deel 1.

Eenmaal door de douane vraag ik me af waarom ik niet wordt gecontroleerd door detectiepoortjes en op water etc. Ik mis namelijk nog een zakje voor mijn mini-deo voor onderweg.
Ik loop door en kijk naar de schermen opzoek naar mijn vlucht.
Wow ik ben echt binnen. Nu gaat het gebeuren. Ik zie gate G staan. Kijk links en zie G staan. Mooi, das dus dichtbij.
Zucht(van opluchting).... het gaat nu echt beginnen. Ik draai me om en zie mijn familie nog even zwaaien en ik zwaai groot terug omdat het nu al als een enorme afstand voelt.
Ik heb nog wel even de tijd, dus ga maar wat rondlopen opzoek naar leuke winkeltjes. Maar al lopend merk ik dat ik hier helemaal geen zin in heb. Ik voel me nog een beetje ongemakkelijk. Ik heb nog niet gegeten, dus loop uit gemakzucht naar de McDonalds. Ik zou inmiddels toch flinke honger moeten hebben maar door alle spanningen is dat niet het geval.
Het bestelde bord met frietjes en twee cheeseburgers ligt voor me op een tafeltje voor twee waar ik alleen aan zit. Om me heen zitten alleen maar individuele reizigers. Tja alleen, wen er maar aan, dat zal vaker voor gaan komen, denk ik dan maar. Ik staar naar mijn eten en heb geen trek. Heb vlinders in m'n buik. De spanningen zijn nog niet weg.
Na een tijdje gooi ik de helft weg. Bijna geen hap binnen kunnen krijgen en de helft met tegenzin. Ik zit op een eerste verdieping en kijk om me heen. Een verdieping lager naast me staan mooie banken die er erg chill uitzien. Dat kan ik wel gebruiken, dus besluit daar plaats te gaan nemen. Na een tijdje komen de twee dames langs lopen en nemen het besluit naast me te komen zitten. We komen in gesprek. De vrouw met bruin, kort haar heeft veel reis ervaring en heeft ook al veel alleen gereisd. Ik zie dat ze haar telefoon wil opladen en pakt haar internationale oplaadstekker.
Verbaasd denk ik, aah das best handig want niet alles hier is een gewone stekker. Dat had ik al gezien. Uiteraard zit die van mij in mijn backpack. Tja. Gelukkig is ze aardig en geeft aan dat ook zij via schande wijs is geworden. We praten over het reizen en ik geef aan dat dit mijn eerste grote verre reis is en voor het eerst alleen. Omdat ik door heb dat zij heel ervaren is vraag ik of ik met hun mag optrekken voor en tijdens de vlucht. We gaan kijken waar we zitten in het vliegtuig. En toeval bestaat niet. Ik zit precies achter haar. Haar vriendin zit aan de andere kant van het gang pad en dus schuin voor mij. Nou ja, das toch wel bijzonder. Ik vraag haar hoe het gaat met het water mee op de vlucht en van die zakjes waar je je vloeistof in moet doen. Dat komt pas bij het inchecken van je vlucht bij de gate, zegt ze. Loop maar naar de drogist, daar kan je die zakjes krijgen. Dus zo gezegd, zo gedaan en blij dat ik dus mijn spullen niet hoef weggegooid zien worden. Wanneer ik water wil drinken tijdens de vlucht moet ik zorgen dat ik mijn flesje leeg heb. Je kan hem zo bijvullen in het vliegtuig aan tapkraantjes. Vol verbazing neem ik de informatie in me op. Oké, das bijzonder. Het is bijna een uur voor tijd en we lopen heen. Zij houd er niet van om zo vroeg al in te checken, want eenmaal ingecheckt kan je niks meer doen behalve wachten. Ik check in. Leg mijn tas en mijn riem in de bakjes voor de scanners en er wordt me vriendelijk verzocht om in het detectiepoortje te gaan staan. Ik moet m'n handen omhoog houden. Als in"Stop! Politie!". Dan wordt ik gefouilleerd en wordt vriendelijk verzocht om mijn bergschoenen uit te trekken en weer opnieuw in het poortje te gaan staan. Rechts van me zie ik in een scherm dan mijn schoenen allemaal gele blokjes zijn. Dat kan niet goed zijn. Maar gelukkig is het niks en blijkt het zo te zijn dat de zolen van bergschoenen heel veel ijzerdeeltjes bevatten. Oké, dus niet de meest handige reisschoenen, maar ja, in de tas zijn ze te zwaar.
Ik mag naar binnen en vlak na mij wordt de gate gesloten. Ik was bijna één van de laatste passagiers. Daarna wordt er omgeroepen wie er in het vliegtuig mogen stappen. Zone E wordt opgeroepen. En daar hoor ik ook bij dus kan ook gelijk het vliegtuig in. Het gaat allemaal heel snel. Maar ooh wat ben ik daar blij mee. Eenmaal in het vliegtuig zie ik first class. Nou, zo zo, zo wil ik ook wel reizen, allemachtig wat groot en comfortabel. Doorlopend naar achteren zie ik mijn stoel, met de vertrouwde vrouw ervoor. Ik heb geen idee hoe ze heet. We hebben elkaar niet bij naam voorgesteld. Ze legt me wat dingen uit over mijn deken, kussen, hoofdtelefoon en menu kaart. Ik ga zitten en denk gelijk, ooh jee, dit moet ik nog zes uur volhouden. Alle hoop gevestigd op de verhalen dat ik wel meer ruimte zou hebben in deze grote vliegtuigen zijn vervlogen. Maar geloof me, iemand van 1.83m zit erg krap. Pff, blij dat ik voor het gangpad gekozen heb. De bedoeling is om tijdens deze vlucht te gaan slapen. Het zijn maar zes en een half uur. Maar het lukt me niet echt. Ik slaap dan een uurtje, dan weer een kwartier wakker, dan een half uur en een vijf minuten wakker enzovoort. Want continu lopen er mensen tegen me aan die door het smalle gangpad lopen en wordt er drinken en eten rond gebracht, wat ik qua geur niet lekker vind ruiken, door de stewardessen. En wordt er hard gelachten of gepraat. Ik laat het gaan. Veranderen kan ik het toch niet.
Precies op tijd komen we aan in Dubai. Gek genoeg, voel ik me best aardig. In Dubai moet ik overstappen. Dat vind ik nog steeds spannend. Iedereen zegt dat het vanzelf wijst. Vanuit het vliegtuig loopt een meid van mijn leeftijd op me af waar ik bij het inchecken ook al mee heb gepraat. We praten wat over de vlucht en moeten gelijk weer door inspectiepoortjes. Wat een gedoe. Tas op de band, laptop eruit, schoenen uit, riem af en alles op de band. We lopen de roltrap op en zij wijst me de weg. Ik begrijp die borden echt niet, maar het zal goed komen. Ik ben in ieder geval niet naar de bagages gelopen. Haar vlucht gaat pas over vier en een half uur, dus die staat er nog niet op. Die van mij gaat over twee en een half uur. Maar we kunnen mijn vlucht niet vinden op de borden. Ik ben blij dat ik dit niet alleen doen. Ook zij vindt het vreemd. We vragen aan personeel om hulp. Ik moet naar een balie voor meer informatie. De behulpzame dame van mijn vlucht wenst me succes en zegt gedag. Ik zoek de balie op waar ik mijn vraag kan stellen. Maar heb het zo warm dat ik eerst maar eens mijn trui uit doe en opzoek ga naar water. We zijn aangekomen om 6.00 uur in de ochtend, plaatselijke tijd maar het is dan al 32 graden. En dat merk je binnen ook wel. Gelukkig mag ik betalen met euro's en heb ik een nieuw flesje water bemachtigd.
Op naar de witte desk voor meer informatie. De aardige dame zoekt de vlucht op en noteert het op mijn formulier en geeft aan bij welke Gate ik moet zijn. This heel simpel. Ik kijk nog eens op het bord. Sydney staat er toch echt niet tussen. Ik loop naar de Gate. Kijken of daar meer informatie al op staat. En jawel dat staat er. Vlucht EK 418, Bankok en churchill. Ik schrik, maar waar staat mijn Sydney? Hmm, ik geloof dat ik maar even ga vragen. Blijkt dat ik toch een tussenstop heb op Bankok. Terwijl dit eigenlijk niet echt vermeld staat op mijn ticket.
Ik check in en wacht maar geduldig af. Al vrij snel mogen we ons melden. We gaan weer in zones het vliegtuig in. Mijn zone hoort bij de eerste twee. Ik zit nu helemaal achteraan in het vliegtuig. En deze keer gelukkig bij het raam. We moeten trappen naar beneden en staan ineens voor een buitendeur. Ik zie shuttle bussen staan. Dat had ik niet verwacht in Dubai maar ach ik laat het geworden. Bij de deur moeten we wachten tot we een bus toegewezen krijgen. De deur gaat open, krijgen een bus toegewezen en we stappen naar buiten. Wow, wat is het hier warm. Het is nu 8.00 uur. In de bus is airco, dat scheelt. Wanneer de shuttlebus vol is rijden we een mega lange route om het hele vliegveld heen zo ongeveer. Dan staat daar midden op het vliegveld ons vliegtuig. We mogen uitstappen. Bam! ik stap de bus uit en krijg echt een klap voor mijn kop. niet door iets of iemand maar door de warmte. Zo warm als dit heb ik het nog nooit gevoeld. Ik gok 40 a 45 graden. Gelukkig zijn de Australiërs om me heen het met me eens, niet te harden deze warmte. Dikke smog laag en warm, warm, warm. En ik hoef alleen maar die trap van het vliegtuig op. Het duurt me allemaal veel te lang. Ongelofelijk. Maar gelukkig ben ik toch ook zo het vliegtuig weer binnen. Wat een opluchting.