Vlucht deel 2

Van Dubai naar Sydney met een tussenstop Bangkok. Ik zit nu in het laatste stuk van het vliegtuig naast het raam. Naast mij zitten twee russen. Een apart stelletje. Hij is verdomd lelijk en best groot. Ik schat hem 2 meter en kom tot de conclusie dat zijn neus nog steeds niet bij zijn lengte past. Nog steeds veel te groot. Hij kan er niks aan doen maar hij wordt er wel heel lelijk door. Na een tijdje komt de stewardess voor de lunch. We hebben weer een leuk menu gekregen. We mogen er ook bij drinken. Ook warme dranken deze keer. Dat gaat altijd apart van de koude dranken blijkbaar. Geen idee waarom. Ze vraagt aan de Rus of hij koffie of thee wil. Er komt matig “Thee” uit in het Engels. Dan vraagt ze of hij ook melk in zijn thee wil hebben. Hij kijkt haar vaag aan en richt zich daarna weer op zijn tv-scherm voor zich. Nog een keer vraagt ze aan hem of hij melk in zijn thee wil. Hij kijkt haar aan en knikt ja. Blij met eindelijk een antwoord schenkt ze hem thee met melk in, zet het op het dienblad en schuift het hem voor. Zo doen ze dat bij alle. Hij pakt het kopje eraf, kijkt er naar en wil het neerzetten maar bedenkt zich en geeft het weer terug. Wijst naar de inhoud en schut nee. De stewardess is er klaar mee.” I’ve just asked you twice” zegt ze op best wel een pitte toon. Smijt het weg en schenkt braaf weer een thee in, zonder melk deze keer, alsof er niks gebeurd is. Knap hoor. Hoe vaak zou ze zich moeten inhouden, denk ik dan. Vroeger wou ik ook stewardess worden (toen ik 6 was of zo) Maar das toch echt niks voor mij. Een kleine beetje extra geduld als dat wat zij heeft voor de klanten wil ik wel van haar overnemen maar das alles. Na het eten zeg ik tegen mijn Russische buurvrouw “That was a nice lunch”. Ze kijkt me vragend aan en kijkt dan naar haar vriend en trekt haar schouders op. Hij kijkt me vragend aan en ik herhaal dat ik de lunch lekker vond. Hij legt het haar uit in het Russisch. Dan begint ze een lachje te vormen. Een nogal ongemakkelijk lachje en knikt ja. Top gezelschap dit! Ik kijk naar mijn scherm en zoek een leuke film op. Gezellig kletsen met de buren zit er niet in. Rio 2 wordt de keuze. I love Walt Disney movies. Grappige leuke film. Dat was een goede keuze om de tijd weer mee door te komen. We komen aan in Bangkok. Het idee is eigenlijk heel simpel. We moeten het vliegtuig uit. Dat wordt vliegensvlug schoongemaakt en via de transfers kunnen we dan eigenlijk ook bijna gelijk weer het vliegtuig in. Wat een gedoe. Weer door de poortjes. Weer die schoenen uit, sjaal af, riem af etc.. Mijn god ik vind het een gedoe. Weer inchecken, weer wordt mijn tas doorzocht. Sjonge, en dan kunnen we het vliegtuig weer in. We stappen het vliegtuig weer in en blijkt dat mijn gezellige gezelschap het vliegtuig heeft verlaten. Nu heb ik twee Chinese vrouwtjes naast me. Ook zij spreken fantastisch Engels maar zijn gelukkig wel aardig en proberen het een beetje. Ik kijk nog even uit het raam voor we opstijgen. Het regent pijpenstelen. Dat wordt een leuke tochtje. En inderdaad het begin is aardig schokkend en veel turbulentie. Zo veel heb ik nog niet eerder ervaren, maar ik vind het leuk. Ik houd er van haha, net een achtbaan. Tijd om weer een film te kiezen. Ik kies voor “The fault in our stars”. Een echte aanrader. Wel bijzonder om in het vliegtuig te zitten die naar de andere kant van de wereld vliegt en een film te kijken waarin het mooie Nederland te zien is. Nederland is ook een mooi land, bedenk ik me. Maar eerst maar eens Australië ontdekken voor ik weer aan thuis ga denken.
Tijd om te gaan slapen. Ik moet nog ongeveer 7 uur vliegen. Gelukkig zit ik naast het raam. En heb mijn jas bij me als extra kussen. Ik bouw vakkundig een slaapplekje voor mijn hoofd alsof ik dagelijks vlieg. Heerlijk ligt het, oordopjes in, slaapmasker voor en dromen maar. Na 5 uur slaap wordt ik wakker. Ik kijk om me heen en zie dat ze het ontbijt aan het serveren zijn. Rare tijden. Lokale tijd is het nu 5 uur in de ochtend. Ik weet niet wanneer ik weer eten ga zien in de komende uren dus besluit om het maar te nemen. Best te doen dan eten in het vliegtuig bij Emirates.
Na een half uurtje zie de zon opkomen boven Australië. Wow wat een fantastisch gezicht. Het begin van een hele mooie dag. Ik ben zo benieuwd wat deze dag me gaat brengen. Nog dik een uur vliegen geeft mijn scherm me aan. Eenmaal vlak bij Sydney airport zie ik de mooie stranden en blauwe zee. Kan niet wachten om er in te liggen.

Eindelijk na meer dan 24 uur vliegen landen we. Het avontuur kan beginnen. Nu hoef ik niet te zoeken naar het overstappen maar kan ik gewoon naar mijn bagage. Ik zie een lange rij met mensen staan. Want doen deze mensen? Ik loop er voorbij en zie een bord staan. “Mensen van buiten Australië moeten hier langs de douane. Oké, dan maar daar aansluiten. Dit duurt lang…… Waarom? Je moest in het vliegtuig een formulier invullen of je wat aan te geven had. Dat lijkt me hier standaard. Dat kan niet de reden zijn waarom het zo lang duurt lijkt me. Na 15 min sta ik eindelijk tussen het glas en de douane. Hier beginnen de paaltjes met de slingerroute naar de balies toe. Dit kan nog wel eens lang gaan duren. Er zijn 2 balies open waar je voorbij moet. Zij controleren je paspoort en visa. Ik kijk naar de mensen voor mij. Ik gok dat het er zo’n 200 zijn als het niet meer is. Heerlijk, mensen kijken. Er zijn zoveel verschillende nationaliteiten hier die ook allemaal Australië in willen. Na een tijdje kijk ik ook maar eens achter me. Ik zie een blond meisje staan met allemaal armbandjes om haar pols. Ze lijken op die van Lowlands. Ik waag het erop en stel in het Nederlands of ze ook uit Nederland komt. “Ja” Zegt ze. Goed gegokt. En zo komen we in gesprek. Ze is net 10 dagen in Filippijnen geweest en gaat nu 8 maanden rondreizen in Australië en daarna naar Vietnam. Lange reis denk ik dan. Ik kijk nog eens goed naar haar. Ze lijkt me best jong. Hoe oud ben je, vraag ik haar. Achttien zegt ze. Net klaar met school. Ik had zo’n grote lange reis niet aangekund op m'n achttiende denk ik. Maar ze lijkt me een ervaren reiziger toe. Misschien heeft ze al wel een hostel. Ze heeft inderdaad wat opgezocht maar nog niks geboekt. Misschien vind ze het leuk om samen te gaan zoeken naar dat hostel en ze vind het prima. Eindelijk door de douane. En wordt niet gekeken naar mijn opgegeven medicijnen en m'n visa. Tenminste zo ervaar ik dat. Maar alles was prima en kon gelijk weer doorlopen. Op naar mijn Backpack.